سفری کوتاه به خواجه بولاغی نمین

منبع عکس :وبلاک روستای خواجه بلاغی

محمد علی اوجاقی نیارق

گوش زمان در این گوشه زمین حکایت هایی را شنیده است که عجین است با رشادت ها و قهرمانی ها و جان فشانی های اهالی منطقه.مردمی که شاه اسماعیلش ایران پاره ـ پاره شده را از نو بساخت و عاشوراییانش ۸سال خط شکنی کرده و بعثی ها را از کشور عزیزمان بیرون راند.

یکی از این حکایت ها مربوط می شود به قهرمانی تاریخ ساز معروف به صدآفرین.حکایت این قهرمان را علاوه بر دیگران از پدر عزیزم بارها شنیده ام که:در جنگ جهانی دوم وقتی قوای روس به کشور عزیزمان هجوم می آورد مردم این محال (نمین) به مبارزه برمی خیزند.هرچند قوای دولتی مقاومت چندانی از خود نشان نمی دهند.در این میان شخصی بنام حسین علی(معاون پاسگاه مرزی ـ روستای خواجه بولاغی) یک تنه در یک خط مرزی با قوای روس به مقابله می پردازد و قهرمانانه از خاک میهن دفاع می نماید.تا جایی که به خاطر رشادت های زایدالوصفش به صد آفرین و حتی به هزار آفرین مشهور می شود.این مبارز با تمام رشادتها سرانجام(بعد از اتمام فشنگ)در یک نبرد تن به تن بدرجه رفیع شهادت نائل می گردد.و در محل شهادت یعنی در محوطه پاسگاه(صدآفرین)دفن می شود.

تا چندی پیش هر وقت صحبت از صدآفرین می شد با خود می گفتم کاش توفیقی نصیب شود مزار این ابرمرد میدان را از نزدیک زیارت کنم.خوشبختانه اخیرا در راستای تحقیقات میدانی از روستاهای نمین توفیقی حاصل شد تا با همکاری و همراهی خانم پورنعمت (نویسنده و پژوهشگر نمینی) بر سر  مزار شهید صدآفرین حاضر شده و  با ادای احترام و نثار فاتحه بر روح پرفتوحش بتوانیم حداقل وظیفه خود را در مقابل جان فشانی هایش ادا نماییم.

مزار این بزرگمرد تاریخ منطقه با معماری خاصی توسط آقای طومار جعفری در مدت بیش از ۵ ماه در سوم شهریور ۱۳۸۸تجدید بنا شده است و متن نسبتا مفصلی هم در مورد شخصیت این قهرمان بر روی سنگ مزار حک شده است.

سنگ مزار های قدیمی هم در کنار این مقبره نگهداری می شود از روی اولین سنگ گذاشته شده بر روی مزار نوشته زیر را یادداشت کردم.

"آرامگاه هزار آفرین ـ بر تو صدآفرین.اولین قربانی سوم شهریور ۱۳۲۰ ـ ژاندارم شهید حسین علی صدآفرین"

مقبره صدآفرین در داخل محوطه پاسگاه صدآفرین در منطقه نمین واقع است.تو گویی هنوز هم از لابلای تپه های پیله رود صدای رعد آسای این قهرمان که مردم را به پایداری و مقاومت فرا می خواند پژواک می یابد.

طمع به خاک من ای زبون تو مکن                     که سینه ات به تیر بلا بر شراره می دوزم