فرهنگ خدائی پیله رود

این شاعر در شهریور سال 1349 در روستای پیله رود در یک خانواده مذهبی دیده به جهان گشوده ایشان با وجود اینکه 23 سال است با شعر و ادب و قلم سرکار دارد هنوز خود را در جرگه شعرا نمی بیند او در یکی از مقاله هایش چنین می نویسد ( بزرگان ااندیشه و اربابان خرد بر این عقیده اند انسانها بعد از خود شناسی قادر به شناخت محیط اطراف، جامعه بشری و حضرت باریتعالی هستند

 و همچنین با ارج نهادنم به ارزشهای و توجه به گذشته و اخذ تجارب گذشتگان و نفصیل کردارهای نیک و بد ، موفق و ناموفق می توان آینده ی بهتری ساخت و تفضل جست .شرط ورود بر پژوهشکده خودشناسی کندن ردای زدساوۀ منیّت کخ مشحون از ادعای واهی هست و پیچیدن به شولای رمیم عزّت است که حافظ می فرماید «توخود حجاب خودی حافظ از میان برخیز» بعد از طی این مراحل و تحمل ریاضت شیرین تواضع سراج آموختن در روان انسان روشن شده و وسعت درک دانش بالا می رود و آنجاست که انسان می فهمد تازه در اوّل راه است و با این فهمیدن با آنجه که می خواهد می رسد آنگونه که بو علی سینا آن فرجام جاوید سرزمینممی فرماید نتا بدانجا رسید داش من =که بدانم هنوز نادانم » خلاصه اینکه این شاعر پس از گذراندن ابتدائی و راهنمایی در روستای پیله رود راهی تهران و نهایتا توأم با کار دیپلم و از ادامه تحصیل عالیه بدلیل های مختلف باز م یماند .

ایشان در رثای اهل  بیت تاکنون حدودا" ده هزار بیت شعر سروده و گاه گاهی در کنار شعر مرثیه اشعار اجتماعی نیز سروده است و در حیات مذهبی فعالیت زیادی داشته و نام نیکی از خود بجا گذاشته است در حال حاضر یکی از مجموعه شعرهای ایشان در دست چاپ بوده و در آینده ای نه چندان دور در دسترسی علاقمندان قرار خواهد گرفت . خدایی در حال حاضر بعنوان مشاور فرهنگی شورای اسلامی شهر اسلام شهر که در حومه تهران قرار دارد مشغول به کار می باشد .

یه یاد شهید احمد خدایی پیله رود «پسرعموی شاعر»

اوچو مولایش علی یک مرد بود

                     باجهان ظلم گستر سرد بود

او دلی شفاف چون آئینه داشت

                     کهکشانها را درون سنه داشت

او سراپا مهر بود انصاف بود

                    اوچو آب چشمه ساران صاف بود

او گلستانی سراسر یاس بود

                  او سرا پا عشق بود احساس بود

اوچو مولا و مرادش مرد بود

                  در جوانی آشنای درد بود

قمری خوش لحن و خوش آواز بود

                  روزوشب آمادۀ پرواز بود

برگهایش مثل گل رنگین بود

                  با وقار و ساکت و سنگین بود

در سکوتش یک جهان فریاد بود

                   او برای کوچ کردن شاد بود

چون پرستوی عرض کوچید رفت

                 او به سی آنچه را می دید رفت

او درون سینه صدها راز داشت

                   او در آن سو همدم و همراز داشت

گاه در روی لبش بود

                 خنده اش شیرین همچون قند بود

گاه می دیدی به خود پیچیده است

                     گو که خواب هجر یارش دیده است

اوزدنیای سیه دل سیر بود

                     معتقد بر قسمت و تقدیر بود

هیچ در فکر دل آزردن نبود

                            در وجودش قدسی از مردن نبود

ماندم بودم او کجا را دیده بود     

                               قرب یاران خدا را دیده بود

او زبعضی سرّها آگاه بود

                      یار مردان فنا فی لاه بود

او چو دریا درنگاهش موج داشت

                        عشق پرواز همچنان در اوج داشت

خاک را برناز خود محتاج کرد

                           بربلند یها عرض معراج کرد

او شقایق را انیس آه کرد

                       پشت برافلاک و مهر و ماه کرد

داغدار از فرقت او لاله شد

                       باشقایق نسترن هم خاله شد

اواز این دیر خراب آباد رفت

                        باتنی خونین و روحی شاد رفت

اهل جنت را ندا زد آمدم

                      یار دیرین شماها «احمدم»